Dowiedź się, jaki wpływ wywierają antybiotyki na nasz organizm.

Zauważyć można, że w ostatnim czasie coraz częściej lekarze przepisują antybiotyki. Antybiotyki skutecznie zwalczają bakteryjne infekcje, czasami też grzybicze, ale nie ma żadnych wskazań, by stosować je przy grypie oraz przeziębieniu. Niektórzy z nas nawet nie zdają sobie sprawy z tego, ale przez częste przyjmowanie antybiotyków można osłabić organizm, a także sprowokować odporność antybiotykową.

Zdarza się, że lekarze zalecają pacjentom antybiotyki profilaktycznie, na przykład przed operacjami chirurgicznymi. Często też wykorzystuje się je jako sposób na zapobiegnięcie bakteryjnego zapalenia wsierdzia, by uniknąć infekcji błony jamy ustnej. Do antybiotyków można zaliczyć chemioterapeutyki, czyli preparaty, które wytworzone zostały przez człowieka przy wykorzystaniu metod chemicznych. Zarówno te naturalne preparaty, jak i chemiczne, wykorzystuje się w leczeniu zakażeń.

W jaki sposób działają antybiotyki?

Antybiotyki wywierają wpływ na bakterie, które doprowadziły do choroby. Jednak to nie wszystko, gdyż atakują także szczepy bakterii Lactobacillus, czyli te, które są potrzebne w ludzkim organizmie. Antybiotyki przekształcają zestawienie środowiska mikrobiotycznego w przewodzie pokarmowym, przez co wpływają na układ immunologiczny. Najczęściej wykorzystywana amoksycyklina atakuje także Lactobacillus, które znajdują się w jelicie cienkim i ogranicza ilość tlenowych i beztlenowych bakterii w jelicie grubym. Podczas zażywania antybiotyków warto sięgać także po priobiotyczne bakterie. Jednak badania kliniczne nie potwierdziły, że przyjmowanie antybiotyków podnosi ryzyko wystąpienia następnych zakażeń.

Odporność

Układ odpornościowy jest naturalnym obrońcą organizmu i stara się za wszelką cenę ustrzec nas przed wszelkiego typu schorzeniami. Jeśli jest osłabiony, daje następujące znaki:

• zmęczenie,
• bóle brzucha,
• bóle mięśni,
• spadek koncentracji,
• powiększone węzły chłonne.

Czasami osłabienie organizmu może być spowodowane złym doborem antybiotyki, jak również świadczyć o przedawkowaniu lub złym stosowaniu leku. W antybiotykoterapii ważne jest, by zażywać preparaty o stałych porach, nigdy na pusty żołądek. Popijać je powinno się wodą, nie napojami.

Osłabienie po antybiotyku

Osłabienie po przyjmowaniu antybiotyków charakteryzuje się następującymi symptomami:

• mdłości,
• biegunka,
• wymioty,
• wysypki skórne – może mieć różny stopień intensywności.

Bardzo rzadko mogą pojawić się skutki uboczne w postaci:

• wstrząsu anafilaktycznego,
• bardzo wysokiej gorączki,
• boleści stawów,
• ciężkiej biegunki poantybiotykowej.

Zanim lekarz przepisze antybiotyk, trzeba go poinformować o schorzeniach, stosowanych lekach oraz alergiach. Co ważne – w trakcie terapii antybiotykowej nie wolno spożywać alkoholu.

W naszym kraju zdarzają się sporadyczne przypadki z niedoborem odporności. Określa się, że u co dziesiątego pacjenta następuje rozpoznanie pod tym kątem. Zgodnie ze statystyką, w Polsce zbyt niską odporność diagnozuje się u 1,3 dziecka milion osób, co w stosunku do pozostałych krajów Europy jest bardzo maleńkim ułamkiem.

Odporność antybiotykowa

Ogólnikowo porusza się temat odporności antybiotykowej, czyli stanie, w którym stosowanie antybiotyków nie przynosi żadnych rezultatów, a organizm się na nie uodparnia. Wyróżnia się dwa typu odporności antybiotykowej:

• wrodzoną (naturalna) – która jest znamienna dla konkretnego szczepu, typu oraz rodziny bakterii,
• nabyta – występuje wskutek przyjmowania antybiotyków.

W jaki sposób zregenerować osłabiony układ immunologiczny?

Droga do sukcesu i odbudowy osłabionego układu immunologicznego wiedzie przez zdrowe odżywianie. Należy tak skomponować codzienne posiłki, by były zbilansowane i zdrowe. Powinny dominować w nich owoce, warzywa oraz produkty, które pozwolą dostarczyć organizmowi witamin i minerałów.

Przede wszystkim wzmocnić układ odpornościowy pozwala:

• witamina A – którą znajdziemy w jajach, podrobach, pietruszce, maśle, serze i niektórych gatunkach ryb,
• witamina C- wywiera ogromny wpływ na odporność, a także wzmacnia naczynia krwionośne. Witaminy C jest pod dostatkiem w natce pietruszki, jarmuży, chrzanie, czerwonej papryce, brukselce, szpinaku, poziomkach, truskawkach, czarnej porzeczce i cytrusach (cytryny, pomarańcze, grejpfruty),
• witamina D – witamina D pozwala nam uchronić się przed wieloma chorobami, a w szczególności przed schorzeniami kości. Znajdziemy ją przede wszystkim w tłustych rybach morskich oraz w tranie. Jednak witamina D występuje także w mięsie, podrobach i produktach mlecznych. Uzyskać ją można także w inny sposób – wystarczy wystawić się na ekspozycję promieni słonecznych. Jak wskazują naukowcy, wystarczy piętnaście minut dziennie na słońcu, by dostarczyć organizmowi odpowiedniej ilości witaminy D.

• minerały (cynk,żelazo i selen) – dzięki minerałom można ustrzec się przed infekcjami. Co więcej, mobilizują do pracy komórki odpornościowe (limfocyty T). Źródłem minerałów są przede wszystkim podroby, ryby, czerwone mięso, produkty zbożowe, rośliny strączkowe, szpinak, orzechy.

Czy konieczne jest leczenie, jak to robić i kiedy konieczna jest wizyta u androloga?

Wraz z wiekiem następuje znaczący spadek libido. Spowodowane jest to spadkiem poziomu męskich hormonów – głównie testosteronu, ale także dihydrotestosteronu, hormonu wzrostu oraz melatoniny. Mężczyzna zaczyna wtedy przebywać w stanie andropauzy. Czy konieczne jest leczenie, jak to robić i kiedy konieczna jest wizyta u androloga?

Zauważyć można, że długość życia mężczyźni w naszym kraju jest coraz dłużej. Średnia wieku ich życia wynosi między 72 a 74 lata. Obecnie w Polsce żyje ponad osiem milionów ludzi, którzy przekroczyli pięćdziesiąty rok życia. Nasze społeczeństwo, na wzorzec populacji z Zachodu, powoli staje się społeczeństwem starzejącym się. Taki mechanizm charakteryzuje się powolnym, ale z reguły miarowym wyczerpaniem funkcjonowania układów i narządów, jak również wielu funkcji fizjologicznych. Na zaburzenia erekcji narzeka aż czterdzieści procent mężczyzn, którzy przekroczyli pięćdziesiąty rok życia.

Andropauza – co to za schorzenie?

Jak definiuje Polskie Towarzystwo Menopauzy i Andropauzy, andropauza to czas życia mężczyzny, w którym razem z wiekiem spada w jego organizmie poziom hormonów androgennych testosteronu i dehydroepiandrosteronu, a także hormonów wzrostu i melatoniny. Jednak sam sobie termin nie jest do końca szczegółowy, ponieważ mężczyźni mogą utrzymać płodność do późnej starości.

Znaczący wpływ na spadek poziomu libido ma testosteron – czyli podstawowy męski hormon płciowy. Ponosi on odpowiedzialność za sprawność seksualną, a w przypadku wystąpienia jego niedoboru, może skutkować opóźnionym lub przedwczesnym wytryskiem, zaburzeniem erekcji. To jednak nie wszystko, gdyż mogą pojawić się też zmiany w zachowaniu, nerwowość, a także depresja. Zbyt mały poziom testosteronu we krwi wskazuje też, że u mężczyzny mogą wystąpić trudności ze snem, wzrośnie jego masa ciała, a energia życiowa spadnie w znacznym stopniu.

Gdzie zgłosić się po pomoc – wizyta u androloga i urologa

Jeśli wystąpią niepokojące objawy, warto zgłosić się do odpowiedniego lekarza. Twoje przypuszczenia względem andropauzy może potwierdzić wizyta u lekarza androloga i urologa. Rozpoznaie składa się z 5 elementów:
● Stan psychiczny – libido, aktywność zawodowa, trudności ze snem.
● Stan przedmiotowy – waga, ilość tkanki tłuszczowej, siła mięśniowa.
● Badania laboratoryjne – pacjentowi zleca się wykonanie morfologii, badania moczu, elektrolitów (Na, K), glukozę ,lipidogram, aktywność enzymów wątrobowych, wielokrotny pomiar ciśnienia tętniczego krwi.
● Poziom PSA (norma 0,5–4,0 ng/ml), badanie urologiczne (do których zalicza się USG jąder i gruczołu krokowego), badanie per rectum.
● Oznaczenia hormonalne – stężenia LH, FSH, PRL, DHEA-S, testosteronu, estradiolu i SHBG (sex hormone-binding globulin).

Leczenie zaburzeń erekcji

Dyskusji nie podlega proces starzenia się, gdyż nikt z nas nie jest w stanie go zatrzymać. Co nie znaczy, że trzeba złożyć ręce i biernie patrzeć, na to co dzieje z naszym organizmem. Zaburzenie erekcji przecież można leczyć, a nawet powinno się to robić. Co więcej, warto także wykonywać szereg innych działań wspomagających profilaktykę, dzięki którym poziom testosteronu we krwi mężczyzny może wzrosnąć. Wizyta u specjalisty jest oczywiście obowiązkowa, gdyż tylko on będzie w stanie zalecić, jak daną przypadłość leczyć. Androlodzy i seksuolodzy przede wszystkim zalecają zmianę trybu życia na bardziej zbilansowany oraz przestrzeganie poniższych zasad:
● Dieta bogata w mikro- i makroelementy oraz witaminy – specjaliście zalecają, by codzienne menu panów opierało się na posiłkach bogatych w mikro- i makroelementy, w szczególności powinni jeść produkty z dużą zawartością cynku. Isotne jest również, by dostarczać organizmowi potrzebnych dawek witamin w postaci naturalnej, czyli wzbogacić dietę także o warzywa i owoce.
● Zrezygnować z używek – używki również zaliczają się do grupy czynników, które mogą wpływać niekorzystnie na erekcję u mężczyzn. Warto spróbować ograniczyć spożycie alkoholu oraz zrezygnować z palenia papierosów.
● Wprowadzenie aktywności fizycznej – nie bez pow mówimy, że ruch to zdrowie. Panowie powinni wyrobić w sobie nawyk i zacząć regularnie się ruszać. Nie musi to być od razu sport wyczynowy, wystarczy nawet spacer, bieganie lub jazda na rowerze.
● Unikanie przegrzewania jąder.
● Poranna aktywność seksualna – wykazano, że z samego rana u mężczyzn występuje wyższe stężenie testosteronu, więc jest to idealna okazja do igraszek z partnerką.

W organizmie starzejącego się mężczyzny zachodzi wiele procesów i niestety, ale wielu z nich nie da się zatrzymać. Wtedy lekarz może zalecić przyjmowanie preparatów na potencję. Bardzo pomocne są inhibitory fosfodiesterazy typu 5 (PDE-5, phosphodiesterase-5), a należy do nich np. sildenafil. Charakteryzuje go szybkie działanie – już po 30-60 minutach, a jego efekty utrzymują się przez ok. 12 godzin.

Mężczyźni muszą mieć świadomość, że andropauza jest naturalnym procesem, który powstaje wraz ze starzeniem się. Aby zapewnić sobie spokojne życie po 50. roku życia, wystarczy systematycznie chodzić na wizyta do androloga i urologa, przejść na zdrowszy i aktywny tryb życia oraz zbilansowaną dietę.

Czym się charakteryzuje i jak je leczyć?

Czym jest zapalenie oskrzeli?

Zapalenie oskrzeli to schorzenie powodujące stan zapalny błony śluzowej w oskrzelach. Organy te pęcznieją i produkują śluz, który powoduje u chorego dokuczliwy kaszel. Choroba występuje w dwóch rodzajach – może mieć ostry lub przewlekły przebieg. Ostry przebieg najczęściej pojawia się u dzieci. Z reguły do jego rozrostu dochodzi w konsekwencji powikłań przy przeziębieniu lub infekcji górnych dróg oddechowych. Ta postać zapalenia oskrzeli przeważnie przechodzi całkowicie w przeciągu kilku dniu, ale czasami kaszel może też trwać około ośmiu tygodni. Z kolei przewlekła postać przypadłości utrzymuje się przez dłuższy czas i przeważnie jest rozpoznawana u palaczy.

Symptomy zapalenia oskrzeli

Zapalenie oskrzeli może być rozpoznane za pomocą następujących objawów:

• Kaszel – początkowo suchy i męczący, następnie z niewielkim odkrztuszaniem jasnożółtej lub zielonkawej wydzieliny (rzadziej z krwią)
• Ból gardła
• Spłycony oddech
• Złe samopoczucie
• Przekrwienie błony śluzowej nosa
• Bóle mięśni i zmęczenie
• Dyskomfort w klatce piersiowej
• U dzieci może pojawić się dreszcze, wymioty, lekki katar oraz łagodna gorączka.

Czynniki ryzyka zapalenia oskrzeli

• Bliski kontakt z osobami chorymi – do czynników ryzyka wystąpienia zapalenia oskrzeli z pewnością można zaliczyć bezpośredni kontakt z osobami kaszlącymi i kichającymi. Odradza się również dotykania przedmiotów, z którymi wcześniej miały kontakt używały osoby zarażone.
• Kontakt z zanieczyszczeniami – wyższe ryzyko pojawienia się infekcji występuje u osób, które są narażone na kontakt z zanieczyszczonym powietrzem, dymem tytoniowym oraz chemikaliami w postaci aerozolu.
• Okres zimowy – jak się okazuje, większą ilość zachorowań na zapalenie oskrzeli odnotowuje się w miesiącach zimowych.
• Palenie papierosów.
• Choroba refluksowa przełyku.

Możliwe powikłania zapalenia oskrzeli

Zapalenie oskrzeli zaliczane jest do schorzeń, w których powikłania bardzo często się zdarzają. I co ciekawe, większość z tych powikłań to konsekwencja naszych błędów. Bardzo często lekceważymy symptomy schorzenia myśląc, że samo przejdzie albo też nie stosujemy się do zaleceń lekarza. Najczęściej jest tak, że gdy uda nam się pozbyć uciążliwych symptomów, zapominamy o zaleceniach lekarza i wracamy do codziennej aktywności. Jest to wielki błąd, który prowadzi do wystąpienia powikłań.

Powikłania przy zapaleniu oskrzeli mogą być bardzo różne, wszystko tak naprawdę jest zależne od typu zapalenia oskrzeli. W największym stopniu na powikłania narażone są małe dzieci oraz osoby starsze, czyli osoby o znacznie słabszej odporności. Również na powikłania narażone są osoby, które borykają się z przewlekłymi chorobami układu oddechowego oraz krążenia, gdyż u nich również odporność organizmu jest znacznie słabsza niż u innych chorych.

Przy ostrym zapaleniu oskrzeli najczęściej pojawiającym się powikłaniem jest zapalenie płuc i bardzo często konieczna jest hospitalizacja, ponieważ na domowe leczenie jest już za późni. Jednak najpoważniejsze skutki ma wystąpienie powikłań u osób borykających się ze schorzeniami układu oddechowego. Alergicy i astmatycy powinni szczególnie uważać, by nie wystąpiły dodatkowe choroby układu oddechowego.

Niestety przy powikłaniach po przewlekłym zapaleniu oskrzeli sprawa prezentuje się jeszcze gorzej. Organizm będący pod długotrwałym wpływem choroby wyniszcza się. Przewlekłe stany zapalne mogą powodować gościec, który często skutkuje przerostem prawej komory sercowej. Innymi groźnymi powikłaniami po przewlekłym zapaleniu oskrzeli mogą być: rozedma płuc, obstrukcyjna niewydolność płuc lub nadreaktywność oskrzeli.

Zdiagnozowanie zapalenia oskrzeli

Na przestrzeni kilku początkowych dni schorzenia ciężko jest odróżnić symptomy zapalenia oskrzeli od tych, które towarzyszą przeziębieniu. Aby lekarz mógł potwierdzić swoje przypuszczenia, z pewnością wykona badanie fizykalne z użyciem stetoskopu, który pozwoli mu zauważyć przypuszczalne szumy lub nieprawidłowości w okolicy oskrzeli. W niejasnych sytuacjach lekarz może zalecić RTG klatki piersiowej, by wykluczyć inne symptomy, na przykład zapalenie płuc. Może także pobrać próbkę plwocin, która następnie zostanie poddana analizie w laboratorium pod kątem innych schorzeń oraz w stosunku alergii. Może okazać się także, że potrzebne jest wykonanie spirometrii – testu weryfikującego objętość płuc, by wyeliminować astmę oraz rozedmę.

Leczenie zapalenia oskrzeli

Zapalenie oskrzeli to z reguły konsekwencja infekcji wirusowej. Jednak jeśli lekarz stwierdzi, że mamy do czynienia z zakażeniem bakteryjnym, to na zapalenie oskrzeli może zalecić stosowanie antybiotyku. Co ważne, nie należy tłumić kaszlu, ponieważ dzięki niemu można wyzbyć się powodujących podrażnienie substancji. Aby zapewnić sobie spokojny sen w nocy, można zażyć leki przeciwkaszlowe przed położeniem się spać. Przewlekłą formę zapalenia oskrzeli leczy się rehabilitacją oddechową. Jest to program, który uczy łatwego oddychania i zwiększania swojej wydolność.

Jak zapobiegać zapaleniu oskrzeli?

Aby zminimalizować ryzyko wystąpienia zapalenia oskrzeli warto rzucić palenie, dbać o higienę oraz często myć ręce.