Co to za wirus i czy można mu jakoś zapobiec?

Czym jest HPV?

HPV jest wirusem brodawczaka ludzkiego. Charakteryzuje go ogromna różnorodność odmian – jak do tej pory udało się określić ponad tysiąc rodzajów. W zależności od jego formy, może powodować pojawienie się brodawek w różnych partiach ciała, jak na przykład na szyi, rękach lub twarzy. Co ciekawe jest ponad czterdzieści zróżnicowanych szczepów tego wirusa, które mają bezpośredni wpływ na wystąpienie przypadłości w obrębie narządów intymnych. Przeważająca ich ilość nie skutkuje również zmianami nowotworowymi, lecz wyróżnić też można takie, które mogą spowodować na przykład raka szyjki macicy. Wirus HPV może być tak samo problematyczny u kobiet, jak i u mężczyzn. W przypadku mężczyzn może doprowadzić na przykład do owrzodzenia, które obejmie genitalia. Na uwagę zasługuje również fakt, że zainfekowanie HPV w ciąży również nie stanowi zagrożenia dla malucha. Przeprowadzono w tym aspekcie wiele badań i jak wskazują specjaliści – infekcja nie przyczynia się ani do poronienia ani też do porodu przed czasem.

Charakterystyczne symptomy HPV

W większości sytuacji, gdy pojawia się zakażenie HPV, to układ odpornościowy dzielnie go zwalcza, zanim zobaczymy jakąś brodawkę na swoim ciele. Oczywiście nie stanowi to reguły i nie każdy ma tak waleczny układ odpornościowy. Wtedy, jeśli organizm sam nie pokona „przeciwnika”, można wystąpić:

• Brodawki na narządach płciowych – mowa tutaj przede wszystkim o małych naroślach lub guzkach, które u kobiet najczęściej robią się w sromie, co nie znaczy, że nie mogą pojawić się w innych miejscach (czasami pojawiają się też w obrębie odbytu oraz pochwy). U mężczyzn najczęściej można zaobserwować brodawki na penisie, mosznie i w obrębie odbytu. Tego typu zmiany nie są zwykle uciążliwe, bardzo rzadko odczuwa się boleści, ale za to może pojawić się swędzenie.
• Brodawki zwykłe – są to guzki, które mogą wystąpić na dłoniach, palcach oraz łokciach. Niestety brodawki zwykłe już mogą być bardzo problematyczne, po pierwsze wyglądają nieestetycznie, mogą powodować boleści i są bardzo delikatne, przez co łatwo je zranić i mogą krwawić.
• Brodawki stóp – mają postać twardych i drobnoziarnistych zgrubień. Zazwyczaj rosną na podeszwach stóp, więc również są bardzo dokuczliwe, mogą powodować ból i w znaczny sposób utrudnić normalne funkcjonowanie, bo utrudniają chodzenie.
• Brodawki płaskie – są to delikatne wybrzuszone zmiany, które występują w ciemniejszej barwie od skóry. Brodawki płaskie robią się głównie na twarzy, szyi oraz innych oraz w tych partiach ciała, gdzie dojdzie do zadrapania naskórka.

Czynniki ryzyka HPV

Każdy typ brodawczaka HPV jest inny i w zależności od niego występują różnorodne czynniki, które mogą doprowadzić do zakażenia.

• Genitalny typ wirusa HPV – przy zakażeniu genitalnym typem wirusa HPV czynnikiem, które w znaczący sposób podnosi ryzyko zainfekowania jest zbyt duża ilość partnerów, z którymi utrzymuje się kontakty seksualne. Jeśli chce się ograniczyć prawdopodobieństwo infekcji, należy tą ilość ograniczyć i zachować wszelkiego typu środki ostrożności.
• Brodawki zwykłe – na wystąpienie brodawek zwykłych narażone są przede wszystkim dzieci i to u nich najczęściej można zauważyć objawy infekcji.
• Brodawki stóp – to przypadłość głównie młodzieży, jak i młodych osób dorosłych.
• Brodawki narządów płciowych – podobnie jak w przypadku brodawek stóp, do grupy ryzyka wystąpienia schorzenia zalicza się przede wszystkim młodzież oraz osoby dorosłe w średnim wieku.

Do innych czynników ryzyka wystąpienia HPV można zaliczyć:

• Wady układu immunologicznego – osoby, u których zdiagnozowano wady układu immunologicznego są o wiele bardziej narażone na zainfekowanie.
• Uszkodzenia skóry – również obtarcia, rany i wszelkiego typu uszkodzenia skóry sprzyjają rozwojowi infekcji.

  

Możliwe powikłania po HPV

Zakażenie różnego typami wirusa HPV może skutkować wystąpieniem zmian w okolicach jamy ustnej, a w szczególności języka, zmiany te mogą pojawić się na języku, jak również na podniebieniu miękkim oraz na migdałkach. Również ewidentne zmiany mogą nastąpić w górnych drogach oddechowych, a w szczególności w krtani.

HPV ma dwa bardzo groźne typy, które mogą sprawić, że rozwinie się nowotwór odbytu, wystąpić może także nowotwór w okolicy narządów płciowych lub narządów układu oddechowego.

Diagnoza HPV

Zakażenie wirusem brodawczaka ludzkiego zwykle daje symptomy widoczne dla ludzkiego oka, więc lekarz już po wizualnych oględzinach pacjenta może postawić diagnozę. Jeśli jednak brodawki nie są widoczne, a podejrzewa się obecność infekcji, to można wykonać badania, które potwierdzą diagnozę. Wszystkie niewidoczne dla oka zmiany można rozpoznać na przykład za pomocą tekstu octowego na HPV. Ważne jest również to, by ustalić, czy na skutek zakażenia doszło do rozwoju komórek nowotworowych. W ustaleniu tego pomocna będzie cytologia.

Leczenie HPV

Zazwyczaj brodawki znikają same, więc nie jest potrzebna interwencja lekarza. W trudniejszych przypadkach można wspomóc ten proces kremami i maściami, które stosuje się na chorobowo zmienione miejsca. Jeśli taka terapia nie pomoże, może być konieczne przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego.

Zapobieganie HPV

W przypadku HPV mamy do czynienia z bardzo dużą ilością szczepów, więc trudno podać jedno rozwiązanie, które pozwoli się przed nimi uchronić. Na pewno warto dbać o higienę, zwłaszcza w miejscach publicznych.

Po czym ją rozpoznać i jak można leczyć?

Co to jest szkarlatyna?

Szkarlatyna, występująca również pod nazwą płonicy, jest schorzeniem, które powodują bakterie z grupy paciorkowców ropnych. Jest typowym objawem jest wystąpienie na ciele wysypki, która kolorystycznie zbliżona jest do poparzenia słonecznego. W parze z tym idzie zwykle bardzo wysoka temperatura wraz z mocnym bólem gardła.

Symptomy szkarlatyny

Warto wiedzieć, że charakterystyczne objawy dla szkarlatyny są takie same zarówno u dzieci, jak i osób dorosłych.

U obarczonego schorzeniem można zauważyć:

• podwyższoną temperatura – gorączka wynosi powyżej 38,5°C
• boleści gardła
• zaczerwienione migdałki
• problemy z przełykaniem,
• wysypka,
• ”truskawkowy język” – język jest w intensywnie czerwonej barwie i dodatkowo zaobserwować można na nim grudki (stąd też nazwa truskawkowego języka)
• boleści brzucha,
• nudności,
• wymioty.

Wysypka współtowarzysząca szkarlatynie

W szkarlatynie najbardziej rozpoznawalnym symptomem jest właśnie wysypka. Wyglądem przypomina poparzenie słoneczne powiązane z gęsią skórką. Jej barwa jest różowoczerwona, a gdy dotniemy poczujemy jak byśmy przesuwali palcem po papierze ściernym. Do jej wystąpienia dochodzi przeważnie dzień lub dwa po pojawieniu się pierwszych oznak schorzenia – podwyższonej temperatury i boleści gardła. Jednak nie stanowi to reguły – zdarzają się przypadki, gdy wysypka wystąpiła dopiero po upłynięciu około siedmiu dni, ale również bywają sytuacje, gdy wysypka jest pierwszym symptomem i poprzedza inne. Za tego typu zmianami skórnymi odpowiada toksyna, którą produkują paciorkowce – napastnicy organizmu. Zanim pojawi się wysypka, najpierw mogą wystąpić tak zwane linie Pastii. Naczynia włosowate są w tym czasie stają się w znacznym stopniu delikatniejsze i łamliwe, co zresztą można zaobserwować w okolicach pachwin oraz na zgięciach łokci – na skórze pojawiają się na podłużne wybroczyny. Na początku zmiany skórne występują na twarzy, w charakterystyczny sposób zaczerwieniają się policzki, zaś w okolicach ust i nosa skóra jest blada. Kolejno wysypka zaczyna atakować szyję i roznosi się stopniowo po całym ciele. Utrzymuje się zwykle około tygodnia i po tym czasie znika. Niestety po ustąpieniu objawów schorzenia można mieć później problemy z łuszczeniem skóry, w szczególności w okolicach pachwin, jak również na stopach i dłoniach.

Czynniki ryzyka szkarlatyny

Szkarlatyna jest chorobą, która może pojawić się w każdym wieku – co znaczy, że mogą na nią zachorować zarówno dzieci, jak i dorośli. Jednak jak podają specjaliści, do tej pory najczęściej szkarlatyna dotyka dzieci. W grupie największego ryzyka znajdują się przede wszystkim maluchy w wieku od pięciu do dwunastu lat. Schorzenie rozprzestrzenia się drogą kropelkową, zainfekowaniu sprzyja więc znajdowanie się w tłocznych i szczelnych pomieszczeniach, czyli wszelkiego typu środki miejskiej komunikacji (tramwaje, metro, autobusy), jak również szkolne klasy, biblioteki itp.

Jakie powikłania może wywołać szkarlatyna?

Przy ostrym, toksycznym przebiegu płonicy wysypce mogą współtowarzyszyć zaburzenia układu krążenia, zapalenie mięśnia sercowego i czasami nawet utrata przytomności. W przypadku szkarlatyny o przebiegu septycznym zaobserwować można bardzo rozległe zmiany w gardle, występuje także zapalenie węzłów chłonnych szyjnych. Wskutek powikłań może nawet nastąpić martwica tkanek dna jamy ustnej lub posocznicy.

Do powikłań posocznicy zaliczyć można również:

• Kłębkowe zapalenie nerek ( popaciorkowcowe zapalenie kłębuszków nerkowych)
• Zapalenie stawów
• Gorączka reumatyczna – schorzenie, które spowodowane może być przez krzyżową reakcję antygentów; może doprowadzić do pojawienia się infekcji skóry, stawów, serca oraz mózgu
• Infekcja ucha środkowego
• Ropień okołomigdałowy
• Zapalenie płuc

Rozpoznanie szkarlatyny

Jak już wcześniej wspominaliśmy, dla szkarlatyny charakterystycznym symptomem jest wysypka, jednak nie zawsze musi wystąpić w tym samym czasie co inne symptomy, więc lekarz może mieć problem z postawieniem prawidłowej diagnozy. W początkowym stadium płonica u dziecka daje zbliżone symptomy do anginy, więc to również może być mylące dla specjalisty. Aby więc postawić prawidłową diagnozę, lekarz powinien zaproponować rodzicom, by u malucha pobrać wymaz z gardła i na jego podstawie określić, z jakim rodzajem bakterii przyszło się zmagać. To tak naprawdę jedyna szansa na postawienie diagnozy, która umożliwi wykorzystanie właściwego leczenia.

Jak się leczy szkarlatynę?

Po ustaleniu, do jakiej grupy należą bakterie ponoszące odpowiedzialność za infekcję, lekarz dostosuje indywidualną terapię. Zazwyczaj zalecany jest antybiotyk. Można nawet powiedzieć, że jego zastosowanie jest obowiązkowe, bo tylko w ten sposób można powoli zwalczyć symptomy schorzenia i uchronić malucha przed możliwymi, lecz co ważna rzadko kiedy pojawiającymi się powikłaniami. Co ważne, szkarlatyna może pojawić się także u kobiet w ciąży, jednak przyszłe mamy mogą być spokojne, z reguły nie stanowi ona zagrożenia ani dla kobiety, ani dla maluszka, jednak warto zgłosić się jak najszybciej do lekarza i być pod jego stałą kontrolą.

Zapobieganie szkarlatynie

Na szkarlatynę nie istnieją żadne szczepionki. Naszą jedyną profilaktyką może być przestrzeganie zasad higieny.

Jakie są jej charakterystyczne symptomy i jak się przed nią uchronić?

Co to jest toksoplazmoza?

Toksoplazmozę zalicza się do infekcji, do której wystąpienia przyczynia się pierwotniak Toxoplasma gondii. Zazwyczaj do zainfekowania dochodzi poprzez styczność z zakażonymi zwierzętami (przeważnie nosicielami są koty), ich wydalinami lub też wskutek zjedzenia surowego mięsa. Toksoplazmoza jest podstępną przypadłością, gdyż albo jej symptomy przypominają grypę, albo nie dają o sobie żadnych znaków. Infekcja stanowi poważne zagrożenie dla noworodków, na które przeniosła się od matek – nosicielek pierwotniaka.

Po czym rozpoznać toksoplazmozę?

Zarażenie toksoplazmozą może przebiegać bezobjawowo, szczególnie u osób, które są w dobrej formie zdrowotnej. W niektórych przypadkach pojawiają się symptomy zbliżone do grypy i mogą to być:

• bóle mięśni
• bóle głowy
• znacznie powiększone węzły chłonne
• podwyższona temperatura
• zmęczenie

W grupie ryzyka osób, u których może dojść do rozwoju symptomów ciężkiej postaci infekcji są przede wszystkim ci, u których jest zachwiane funkcjonowanie układu odpornościowego. Wtedy mogą pojawić się takie symptomy jak:

• zawroty głowy
• trudności z koordynacją ruchową
• ataki padaczki
• zaburzenia widzenia – do tego prowadzi ciężkie zapalenie siatkówki (tak zwana toksoplazmoza oczna)
• przewlekłe choroby płuc

Czynniki ryzyka toksoplazmozy

Gdy dojdzie do zakażenia, to pierwotniaki Toxoplasma gondii wytwarzają cysty. Jak się okazuje mogą one wywierać wpływ na pracę niemal każdego narządu i części ciała, w tym również serca, mózgu i wszystkich mięśni. Osoby w dobrej kondycji zdrowotnej są w stanie poradzić sobie z tą przypadłością. Gorzej prezentuje się sytuacja, gdy w wrę wchodzą choroby autoimmunologiczne, wtedy należy zachować czujność.

Jakie powikłania mogą wystąpić przy toksoplazmozie?

Zdrowe osoby nie mają zbytnio powodów do zmartwień, gdyż zakażenie toksoplazmozy zwykle nie powoduje negatywnych skutków. Jeśli za to zainfekowana zostanie osoba z wirusem HIV, to istnieje poważne zagrożenie rozwinięcia się zapalenia mózgu. Co więcej, dla chorych na AIDS wystąpienie toksoplazmozy może skończyć się śmiercią. Przypadłość jest również bardzo niebezpieczna dla dzieci, w szczególności dla noworodków, które urodziły się z chorobą wrodzoną. Wrodzona toksoplazmoza może przyczynić się u maluszków do utraty słuch, ślepoty, jak również upośledzenia umysłowego.

Rozpoznanie toksoplazmozy

Schorzenie zazwyczaj nie daje o sobie znać, więc w zasadzie toksoplazmoza jest bardzo ciężka do rozpoznania. Dopiero można ją zdiagnozować po przeprowadzeniu laboratoryjnych testów. W tym celu lekarz może zalecić pobranie próbki krwi, która pozwoli na wykonanie stosownych testów. Analiza opiera się pod względem występowania przeciwciał IgG oraz IgM toksoplazmozy. Po ich ilości lekarz będzie w stanie stwierdzić, czy u pacjenta nastąpiło zainfekowanie.

Z takim badaniem muszą się liczyć przede wszystkim ciężarne kobiety. Lekarz zazwyczaj rutynowo zleca ich wykonanie, by uchronić maleństwo przed ewentualnymi powikłaniami. Jeśli u ciężarnej zostanie potwierdzone zainfekowanie, to lekarz z pewnością zaleci także przebadanie nienarodzonego maleństwa. Wtedy wykonywana jest amniopunkcja – badanie, które ma na celu pobranie próbki płynu owodniowego, by można było ustalić, czy maluch jest zarażony wirusem.

Jak przebiega leczenie toksoplazmozy?

Warto wiedzieć, że nie zawsze jest konieczne leczenie toksoplazmozy. W większości przypadków pacjenci zainfekowani nie potrzebują terapii. Jednak gdy mamy do czynienia z ostrą postacią przypadłości i nasilającymi się objawami, to lekarz może zadecydować o konieczności podjęcia leczenia. Najczęściej zaleca terapię lekami – zaleca przyjmowanie preparatów zawierających w swoim składzie pirymetaminę. Co ciekawe, jest to substancja, którą wykorzystuje się chociażby w leczeniu malarii. Jeśli toksoplazmoza wystąpi u kobiety w ciąży, to lekarz może zadecydować o antybiotykoterapii. Podobnie sytuacja prezentuje się u osób z wirusem HIV oraz chorych na AIDS – tutaj również z pewnością potrzebne będzie przyjmowanie antybiotyków.

Zapobieganie toksoplazmozie

Pomimo tego, że toksoplazmoza u zdrowych osób nie powoduje zwykle powikłań, to i tak warto dołożyć wszelkich starań, by się przed nią uchronić. Wzmożoną czujność powinny zachować kobiety ciężarne, ponieważ mogą zagrozić nie tylko sobie, ale przede wszystkim maleństwu „mieszkającemu” jeszcze w brzuszku. Najlepszym sposobem na to, by ustrzec się przez zainfekowaniem jest unikanie kontakty ze wszystkim, co może doprowadzić do zakażenia organizmu. Co to będzie?

• Kontakt z odchami zwierząt – Przede wszystkim należy unikać kontaktu z odchodami zwierząt (zwłaszcza kotów). Pasożyty można w bardzo łatwy sposób połknąć, wystarczy że podczas sprzątania kuwety zainfekowanego zwierzęcia lub zwykłych prac ogrodowych dotknie się ust. Nosicielami Toxoplasma gondii są przeważnie wszystkie koty, którym zapewniamy pokarm w postaci surowego mięsa. Zainfekowane mogą być również koty, które polują na swoje jedzenie.
• Spożywanie pokarmów i napojów nieznanego pochodzenia
• Spożywanie niemytych owoców i warzyw

• Używanie niedomytych przyborów kuchennych.

Kiedy należy zgłosić do „męskiego ginekologa”?

Jeszcze nie tak dawno leczenie męskich nieprawidłowości związanych z seksualnością graniczyło z cudem, a wszystko przez sporadyczny poziom wiedzy z danej dziedziny. Wszystko uległo zmianie dzięki wykorzystaniu innowacyjnych rozwiązań biochemicznych, biologii molekularnej oraz genetyki. Teraz lekarze androlodzy poszerzają swoją wiedzę i coraz lepiej radzą sobie z zaburzeniem erekcji. Kiedy należy się zgłosić do „męskiego ginekologa”?

Androlog, czyli „męski ginekolog”

Androlog to lekarz, który trudni się w leczeniu męskiego układu rozrodczego. Bardzo często bywa określany jako „męski ginekolog”. Do prężnego rozkwitu andrologii doszło w latach 50. XX wieku. To dzięki wykorzystaniu w diagnostyce i leczeniu innowacyjnych rozwiązań biochemicznych, biologii molekularnej oraz genetyki. We wcześniejszych latach nieprawidłowości w męskiej seksualności były nieco lekceważone i ich leczeniem zajmowali się przeważnie lekarze ogólni. Dziś medycyna rozkwita w zawrotnym tempie, wprowadzane są coraz lepsze metody leczenia, co także pozwala lekarzom na doszlifowanie diagnostyki laboratoryjnej i obrazowej. Zmianie uległo również samo podejście mężczyzn do schorzeń ich narządów płciowych. Dziś już nie traktuje się jako niemęskie zgłoszenia do lekarza z kłopotliwą erekcją, czy też innym zaburzeniem układu rozrodczego. Co więcej, lekarze androlodzy mają o wiele więcej pracy, a powodem tego jest bardzo szybki rozwój cywilizacji, za którego cenę niestety zwykle ponoszą mężczyźni. Zauważyć można, że problem z męską seksualnością pojawia się coraz częściej. Wzrosło występowanie zaburzeń erekcji, nowotworów jąder oraz innych schorzeń układu rozrodczego. Mimo tych wszystkich trudności i ekspresowego tempa mężczyźni wcale nie muszą ponosić ofiary i zaprzestawać współżycia. Zrozumiałe jest również to, że chcą pozostać efektywni seksualnie tak długo, jak się tylko da.

Przyczyny zaburzeń erekcji

Eksperci dokładają wszelkich starań, by ustalić, co jest główną przyczyną zaburzeń erekcji i je zgrupować. Niestety okazuje się, że to graniczy z cudem, bo dolegliwości powiązane z erekcją nie są przeważnie wyobcowaną jednostką chorobową, ale świadczą o obecności innych schorzeń. Przede wszystkim dotyczy to schorzeń związanych z pracą układu sercowo-naczyniowego. Coraz częściej można się spotkać z tym, że „męscy ginekolodzy” potwierdzają zaburzenia erekcji spowodowane przez styl życia. Z pewnością przyczynia się do tego ograniczona ilość ruchu, palenie papierosów, spożywanie alkoholu w wysokich ilościach. Również otyłość, życie w ciągłym stresie i przemęczenie mają tutaj swój wkład. Co więcej, osiągnięcie odpowiedniego wieku również może prowadzić do wystąpienia zaburzeń, a wszystko to spowodowane jest przez starzenie się i procesy związane ze starzeniem.

Rozpoznanie dolegliwości związanych z potencją

Według danych statystycznych, współcześnie 80% przypadków dolegliwości z potencją ściśle powiązanych jest z czynnikami organicznymi, jak na przykład z układem krążenia. Pozostałe 20% to dolegliwości wynikające z czynników psychogennych. W celu prawidłowego rozpoznania podłoża zaburzeń erekcji konieczne jest przeprowadzenie diagnostyki. Panowie muszą liczyć się z tym, że androlog będzie musiał przeprowadzić „męskie badanie ginekologiczne”. Rozpoznanie podłoża dolegliwości opiera się na:
● drobiazgowym wywiadzie – na początku lekarz przeprowadza wywiad z pacjentem oraz jego partnerką lub partnerem. Nie każdy jest gotów na szczerą rozmowę, ale warto wiedzieć, że od tego może zależeć szybkie zdiagnozowanie problemu, a im wcześniej rozpocznie się terapia, tym szybciej może zniknąć problem
● badaniu z wykorzystanie metod kwestionariuszowych i skal,
● badaniach biochemicznych i hormonalnych przeprowadzanych z pobranej krwi,
● badaniu urologicznym, niekiedy również neurologicznym i internistycznym,
● metodach aparaturowych – wykorzystuje się tutaj USG naczyń członka oraz pomiar nocnych wzwodów.

Leczenie zaburzeń erekcji

Po zdiagnozowaniu zaburzeń erekcji specjalista zazwyczaj zleca terapię, która pozwoli wyeliminować problem. Przy leczeniu tego typu zaburzeń najczęściej zalecana jest farmakoterapia. Pacjent musi przyjmować leki doustne – tak zwane blokery fosfodiesterazy 5 (PDE5I). Ich celem jest polepszyć napływ krwi do prącia przez wypełnienie ciał jamistych, co w następnie skutkuje erekcją.

Podstawowe leki zaliczane do grupy blokerów to:
– sildenafil – lek ten zaczyna działać już po około 30-60 minutach od przyjęcia, a jego efekty utrzymują się przez około dwanaście godzin,
– tadalafil – lek wykazuje działanie już po około trzydziestu minutach od zażycia, a jego efekty mogą utrzymać się nawet do trzydziestu sześciu godzin,
– wardenafil – jest to lek o zbliżonych właściwościach do sildenafilu, czyli zaczyna działać po 30-60 minutach i efekty utrzymują się do dwunastu godzin

Przy zaburzeniach erekcji farmakologia przynosi zadowalające rezultaty od 12 do 24 miesięcy po rozpoczęciu przyjmowania leków. Niemal natychmiastową poprawę sprawności seksualnej mężczyzna można uzyskać dzięki preparatom, w których składzie znajduje się sildenafil. Działa on błyskawicznie i utrzymuje wzwód nawet przez 12 godzin.

Co powinniśmy zrobić, by wzmocnić swój organizm?

Okres jesienno-zimowy to czas, kiedy odnotowuje się znaczny wzrost zachorowań na przeziębienie, grypę i różnego typu infekcje. W tym czasie również nasz organizm staje się bardziej osłabiony, przez co jest bardziej podatny na atak wirusów, bakterii, grzybów oraz alergii. Pewnie w tej chwili trochę Cię zaniepokoiłam, ale spokojnie, jest przecież wiele rozwiązań, które pomogą Ci w naturalny sposób poprawić swoją odporność. Co masz zatem robić? Przede wszystkim musisz być gotowa na zmiany, bo często to nasze złe nawyki sprawiają, że odporność organizmu spada.

Niestety, ale prawdą jest, że to my swoimi czynami sprawiamy, że zakłócamy pracę układu immunologicznego. Szkoda, bo przecież to on chroni nas przed wszelkimi czynnikami chorobotwórczymi. Dlatego też każdy z nas powinien dołożyć wszelkich starań, by zamiast mu dokładać pracy, wesprzeć go w tej trudnej walce. Na pewno w okresie jesienno-zimowym warto pomyśleć o zapewnieniu organizmu odpowiedniej ilości witamin i składników mineralnych. Fakt, nie są one materiałem budulcowym, ani też nie dodadzą nam energii, ale zapewnią prawidłowy rozwój i funkcjonowanie organizmu.

Odporność – jak się kształtuje?

W chwili narodzin mamy odporność wrodzoną. To, jak się ona rozwinie później zależy tylko od nas. Możemy wzmacniać odporność poprzez wystawianie jej na kontakt z różnego typu mikroorganizmami. Co ciekawe, im więcej będzie miała do czynienia z bakteriami i wirusami,tym później nasza odporność będzie silniejsza. Zastanawiasz się, jak to możliwe? Komórki odpornościowe wraz limfocytami wytwarzają przeciwciała, które potrafią zwalczyć wszystkie atakujące organizm patogeny. Układ immunologiczny potrafi się restartować, ale by mógł to robić dobrze, powinniśmy zadbać o komórki odpornościowe, które właśnie się odnawiają. Można to zrobić na różne sposoby, ale najprostsze rozwiązania są zawsze najlepsze. Bez wątpienia jednym z nich jest zdrowa i zbilansowana dieta. Dodatkowo można włączyć do tego regularną aktywność fizyczną, dużo odpoczynku, regularny sen i zadbać o wewnętrzny spokój.

Wzmocnienie organizmu

Pamiętajmy, że komórki układu odpornościowe żyją bardzo krótko (do trzydziestu sześciu godzin). Jeśli chcemy wzmocnić swoją odporność, to koniecznie musimy wziąć pod lupę swój styl życia. Nie da się ukryć, że większość z nas nie prowadzi zbyt zdrowego trybu, co później odbija się negatywnie na naszym zdrowiu. Dlatego przede wszystkim trzeba zacząć żyć zdrowo, szczepić się oraz zażywać witaminy.

Jeśli nie dostosujemy się do tego, to nasz organizm będzie osłabiony. Konsekwencje szybko odczujemy na sobie, gdyż mogą pojawiać się częste infekcje, spadnie nasza koncentracja i będziemy zmagać się z bólami głowy. Co więcej mogą wystąpić bóle mięśni i stawów, zawroty głowy oraz spadnie nasze ogólne samopoczucie.

Witaminy na wzmocnienie organizmu

Przede wszystkim konieczna będzie zmiana diety na bardziej wartościową. Posiłki powinny być zróżnicowane, bogate w warzywa, owoce, mięsa i podroby. Tylko w taki sposób jesteśmy w stanie dostarczyć organizmowi wszystkich potrzebnych składników.

Przede wszystkim potrzebujemy:

• witaminy A – dzięki której dorastają komórki immunologiczne. Witaminy A jest dużo w jajach, podrobach, serach, maśle, pietruszce i niektórych gatunkach ryb.
• Witaminy C – podbudowuje naczynia krwionośne i wywiera wpływ na odporność. Znaleźć ją można w chrzanie, natce pietruszki, czerwonej papryce, jarmużu, szpinaku, czarnej porzeczce, truskawkach, poziomkach i cytrusach (grejpfruty, pomarańcze i cytryny).
• Witaminy D – chroni przed różnego typu chorobami i pomaga zachować równowagę fizjologiczną organizmu. Pod dostatkiem jej w tranie, tłustych rybach morskich, podrobach i mięsie. W przypadku witaminy D istnieje też inny sposób na jej uzupełnienie, wystarczy zwiększyć kontakt z naturalnymi promieniami słonecznymi.
• Selen – mobilizuje do pracy komórki odpornościowe. Aby dostarczyć organizmowi jego optymalną dawkę, warto sięgnąć po ryby, podroby oraz rośliny strączkowe.
• Cynk – przyczynia się do namnażania komórek odpornościowych. Cynku jest pod dostatkiem w warzywach, czerwonym mięsie oraz w orzechach.
• Żelazo – ogranicza wystąpienie infekcji oraz zakażeń. Znaleźć go można między innymi w produktach zbożowych, jak również w warzywach i owocach.

Co pomoże nam pomóc wzmocnić organizm?

Zdążyliśmy już ustalić, że aby wzmocnić organizm powinniśmy dostarczać mu odpowiedniej ilości witamin i minerałów. Można je dostarczyć na różne sposoby, więc każdy z nas ma szanse wybrać, które rozwiązanie jest dla nas najlepsze i najwygodniejsze. Najczęściej zalecana się przyjmowanie witamin w postaci żywności, gdyż wiele produktów spożywczych jest w stanie uzupełnić w sposób naturalny niedobory w organizmie. Innym rozwiązaniem, które również można wziąć pod uwagę jest połączenie zdrowej diety z zażywaniem witamin. Ostatnia spośród możliwości polega na przyjmowaniu suplementów diety oraz preparatów farmaceutycznych.

Pamiętajmy, że witaminy stymulują nasz rozwój, wywierają też wpływ na ogólny stan zdrowia, jak również na odporność i wydolność organizmu.

Dowiedź się, jaki wpływ wywierają antybiotyki na nasz organizm.

Zauważyć można, że w ostatnim czasie coraz częściej lekarze przepisują antybiotyki. Antybiotyki skutecznie zwalczają bakteryjne infekcje, czasami też grzybicze, ale nie ma żadnych wskazań, by stosować je przy grypie oraz przeziębieniu. Niektórzy z nas nawet nie zdają sobie sprawy z tego, ale przez częste przyjmowanie antybiotyków można osłabić organizm, a także sprowokować odporność antybiotykową.

Zdarza się, że lekarze zalecają pacjentom antybiotyki profilaktycznie, na przykład przed operacjami chirurgicznymi. Często też wykorzystuje się je jako sposób na zapobiegnięcie bakteryjnego zapalenia wsierdzia, by uniknąć infekcji błony jamy ustnej. Do antybiotyków można zaliczyć chemioterapeutyki, czyli preparaty, które wytworzone zostały przez człowieka przy wykorzystaniu metod chemicznych. Zarówno te naturalne preparaty, jak i chemiczne, wykorzystuje się w leczeniu zakażeń.

W jaki sposób działają antybiotyki?

Antybiotyki wywierają wpływ na bakterie, które doprowadziły do choroby. Jednak to nie wszystko, gdyż atakują także szczepy bakterii Lactobacillus, czyli te, które są potrzebne w ludzkim organizmie. Antybiotyki przekształcają zestawienie środowiska mikrobiotycznego w przewodzie pokarmowym, przez co wpływają na układ immunologiczny. Najczęściej wykorzystywana amoksycyklina atakuje także Lactobacillus, które znajdują się w jelicie cienkim i ogranicza ilość tlenowych i beztlenowych bakterii w jelicie grubym. Podczas zażywania antybiotyków warto sięgać także po priobiotyczne bakterie. Jednak badania kliniczne nie potwierdziły, że przyjmowanie antybiotyków podnosi ryzyko wystąpienia następnych zakażeń.

Odporność

Układ odpornościowy jest naturalnym obrońcą organizmu i stara się za wszelką cenę ustrzec nas przed wszelkiego typu schorzeniami. Jeśli jest osłabiony, daje następujące znaki:

• zmęczenie,
• bóle brzucha,
• bóle mięśni,
• spadek koncentracji,
• powiększone węzły chłonne.

Czasami osłabienie organizmu może być spowodowane złym doborem antybiotyki, jak również świadczyć o przedawkowaniu lub złym stosowaniu leku. W antybiotykoterapii ważne jest, by zażywać preparaty o stałych porach, nigdy na pusty żołądek. Popijać je powinno się wodą, nie napojami.

Osłabienie po antybiotyku

Osłabienie po przyjmowaniu antybiotyków charakteryzuje się następującymi symptomami:

• mdłości,
• biegunka,
• wymioty,
• wysypki skórne – może mieć różny stopień intensywności.

Bardzo rzadko mogą pojawić się skutki uboczne w postaci:

• wstrząsu anafilaktycznego,
• bardzo wysokiej gorączki,
• boleści stawów,
• ciężkiej biegunki poantybiotykowej.

Zanim lekarz przepisze antybiotyk, trzeba go poinformować o schorzeniach, stosowanych lekach oraz alergiach. Co ważne – w trakcie terapii antybiotykowej nie wolno spożywać alkoholu.

W naszym kraju zdarzają się sporadyczne przypadki z niedoborem odporności. Określa się, że u co dziesiątego pacjenta następuje rozpoznanie pod tym kątem. Zgodnie ze statystyką, w Polsce zbyt niską odporność diagnozuje się u 1,3 dziecka milion osób, co w stosunku do pozostałych krajów Europy jest bardzo maleńkim ułamkiem.

Odporność antybiotykowa

Ogólnikowo porusza się temat odporności antybiotykowej, czyli stanie, w którym stosowanie antybiotyków nie przynosi żadnych rezultatów, a organizm się na nie uodparnia. Wyróżnia się dwa typu odporności antybiotykowej:

• wrodzoną (naturalna) – która jest znamienna dla konkretnego szczepu, typu oraz rodziny bakterii,
• nabyta – występuje wskutek przyjmowania antybiotyków.

W jaki sposób zregenerować osłabiony układ immunologiczny?

Droga do sukcesu i odbudowy osłabionego układu immunologicznego wiedzie przez zdrowe odżywianie. Należy tak skomponować codzienne posiłki, by były zbilansowane i zdrowe. Powinny dominować w nich owoce, warzywa oraz produkty, które pozwolą dostarczyć organizmowi witamin i minerałów.

Przede wszystkim wzmocnić układ odpornościowy pozwala:

• witamina A – którą znajdziemy w jajach, podrobach, pietruszce, maśle, serze i niektórych gatunkach ryb,
• witamina C- wywiera ogromny wpływ na odporność, a także wzmacnia naczynia krwionośne. Witaminy C jest pod dostatkiem w natce pietruszki, jarmuży, chrzanie, czerwonej papryce, brukselce, szpinaku, poziomkach, truskawkach, czarnej porzeczce i cytrusach (cytryny, pomarańcze, grejpfruty),
• witamina D – witamina D pozwala nam uchronić się przed wieloma chorobami, a w szczególności przed schorzeniami kości. Znajdziemy ją przede wszystkim w tłustych rybach morskich oraz w tranie. Jednak witamina D występuje także w mięsie, podrobach i produktach mlecznych. Uzyskać ją można także w inny sposób – wystarczy wystawić się na ekspozycję promieni słonecznych. Jak wskazują naukowcy, wystarczy piętnaście minut dziennie na słońcu, by dostarczyć organizmowi odpowiedniej ilości witaminy D.

• minerały (cynk,żelazo i selen) – dzięki minerałom można ustrzec się przed infekcjami. Co więcej, mobilizują do pracy komórki odpornościowe (limfocyty T). Źródłem minerałów są przede wszystkim podroby, ryby, czerwone mięso, produkty zbożowe, rośliny strączkowe, szpinak, orzechy.

Czy konieczne jest leczenie, jak to robić i kiedy konieczna jest wizyta u androloga?

Wraz z wiekiem następuje znaczący spadek libido. Spowodowane jest to spadkiem poziomu męskich hormonów – głównie testosteronu, ale także dihydrotestosteronu, hormonu wzrostu oraz melatoniny. Mężczyzna zaczyna wtedy przebywać w stanie andropauzy. Czy konieczne jest leczenie, jak to robić i kiedy konieczna jest wizyta u androloga?

Zauważyć można, że długość życia mężczyźni w naszym kraju jest coraz dłużej. Średnia wieku ich życia wynosi między 72 a 74 lata. Obecnie w Polsce żyje ponad osiem milionów ludzi, którzy przekroczyli pięćdziesiąty rok życia. Nasze społeczeństwo, na wzorzec populacji z Zachodu, powoli staje się społeczeństwem starzejącym się. Taki mechanizm charakteryzuje się powolnym, ale z reguły miarowym wyczerpaniem funkcjonowania układów i narządów, jak również wielu funkcji fizjologicznych. Na zaburzenia erekcji narzeka aż czterdzieści procent mężczyzn, którzy przekroczyli pięćdziesiąty rok życia.

Andropauza – co to za schorzenie?

Jak definiuje Polskie Towarzystwo Menopauzy i Andropauzy, andropauza to czas życia mężczyzny, w którym razem z wiekiem spada w jego organizmie poziom hormonów androgennych testosteronu i dehydroepiandrosteronu, a także hormonów wzrostu i melatoniny. Jednak sam sobie termin nie jest do końca szczegółowy, ponieważ mężczyźni mogą utrzymać płodność do późnej starości.

Znaczący wpływ na spadek poziomu libido ma testosteron – czyli podstawowy męski hormon płciowy. Ponosi on odpowiedzialność za sprawność seksualną, a w przypadku wystąpienia jego niedoboru, może skutkować opóźnionym lub przedwczesnym wytryskiem, zaburzeniem erekcji. To jednak nie wszystko, gdyż mogą pojawić się też zmiany w zachowaniu, nerwowość, a także depresja. Zbyt mały poziom testosteronu we krwi wskazuje też, że u mężczyzny mogą wystąpić trudności ze snem, wzrośnie jego masa ciała, a energia życiowa spadnie w znacznym stopniu.

Gdzie zgłosić się po pomoc – wizyta u androloga i urologa

Jeśli wystąpią niepokojące objawy, warto zgłosić się do odpowiedniego lekarza. Twoje przypuszczenia względem andropauzy może potwierdzić wizyta u lekarza androloga i urologa. Rozpoznaie składa się z 5 elementów:
● Stan psychiczny – libido, aktywność zawodowa, trudności ze snem.
● Stan przedmiotowy – waga, ilość tkanki tłuszczowej, siła mięśniowa.
● Badania laboratoryjne – pacjentowi zleca się wykonanie morfologii, badania moczu, elektrolitów (Na, K), glukozę ,lipidogram, aktywność enzymów wątrobowych, wielokrotny pomiar ciśnienia tętniczego krwi.
● Poziom PSA (norma 0,5–4,0 ng/ml), badanie urologiczne (do których zalicza się USG jąder i gruczołu krokowego), badanie per rectum.
● Oznaczenia hormonalne – stężenia LH, FSH, PRL, DHEA-S, testosteronu, estradiolu i SHBG (sex hormone-binding globulin).

Leczenie zaburzeń erekcji

Dyskusji nie podlega proces starzenia się, gdyż nikt z nas nie jest w stanie go zatrzymać. Co nie znaczy, że trzeba złożyć ręce i biernie patrzeć, na to co dzieje z naszym organizmem. Zaburzenie erekcji przecież można leczyć, a nawet powinno się to robić. Co więcej, warto także wykonywać szereg innych działań wspomagających profilaktykę, dzięki którym poziom testosteronu we krwi mężczyzny może wzrosnąć. Wizyta u specjalisty jest oczywiście obowiązkowa, gdyż tylko on będzie w stanie zalecić, jak daną przypadłość leczyć. Androlodzy i seksuolodzy przede wszystkim zalecają zmianę trybu życia na bardziej zbilansowany oraz przestrzeganie poniższych zasad:
● Dieta bogata w mikro- i makroelementy oraz witaminy – specjaliście zalecają, by codzienne menu panów opierało się na posiłkach bogatych w mikro- i makroelementy, w szczególności powinni jeść produkty z dużą zawartością cynku. Isotne jest również, by dostarczać organizmowi potrzebnych dawek witamin w postaci naturalnej, czyli wzbogacić dietę także o warzywa i owoce.
● Zrezygnować z używek – używki również zaliczają się do grupy czynników, które mogą wpływać niekorzystnie na erekcję u mężczyzn. Warto spróbować ograniczyć spożycie alkoholu oraz zrezygnować z palenia papierosów.
● Wprowadzenie aktywności fizycznej – nie bez pow mówimy, że ruch to zdrowie. Panowie powinni wyrobić w sobie nawyk i zacząć regularnie się ruszać. Nie musi to być od razu sport wyczynowy, wystarczy nawet spacer, bieganie lub jazda na rowerze.
● Unikanie przegrzewania jąder.
● Poranna aktywność seksualna – wykazano, że z samego rana u mężczyzn występuje wyższe stężenie testosteronu, więc jest to idealna okazja do igraszek z partnerką.

W organizmie starzejącego się mężczyzny zachodzi wiele procesów i niestety, ale wielu z nich nie da się zatrzymać. Wtedy lekarz może zalecić przyjmowanie preparatów na potencję. Bardzo pomocne są inhibitory fosfodiesterazy typu 5 (PDE-5, phosphodiesterase-5), a należy do nich np. sildenafil. Charakteryzuje go szybkie działanie – już po 30-60 minutach, a jego efekty utrzymują się przez ok. 12 godzin.

Mężczyźni muszą mieć świadomość, że andropauza jest naturalnym procesem, który powstaje wraz ze starzeniem się. Aby zapewnić sobie spokojne życie po 50. roku życia, wystarczy systematycznie chodzić na wizyta do androloga i urologa, przejść na zdrowszy i aktywny tryb życia oraz zbilansowaną dietę.

Czym się charakteryzuje i jak je leczyć?

Czym jest zapalenie oskrzeli?

Zapalenie oskrzeli to schorzenie powodujące stan zapalny błony śluzowej w oskrzelach. Organy te pęcznieją i produkują śluz, który powoduje u chorego dokuczliwy kaszel. Choroba występuje w dwóch rodzajach – może mieć ostry lub przewlekły przebieg. Ostry przebieg najczęściej pojawia się u dzieci. Z reguły do jego rozrostu dochodzi w konsekwencji powikłań przy przeziębieniu lub infekcji górnych dróg oddechowych. Ta postać zapalenia oskrzeli przeważnie przechodzi całkowicie w przeciągu kilku dniu, ale czasami kaszel może też trwać około ośmiu tygodni. Z kolei przewlekła postać przypadłości utrzymuje się przez dłuższy czas i przeważnie jest rozpoznawana u palaczy.

Symptomy zapalenia oskrzeli

Zapalenie oskrzeli może być rozpoznane za pomocą następujących objawów:

• Kaszel – początkowo suchy i męczący, następnie z niewielkim odkrztuszaniem jasnożółtej lub zielonkawej wydzieliny (rzadziej z krwią)
• Ból gardła
• Spłycony oddech
• Złe samopoczucie
• Przekrwienie błony śluzowej nosa
• Bóle mięśni i zmęczenie
• Dyskomfort w klatce piersiowej
• U dzieci może pojawić się dreszcze, wymioty, lekki katar oraz łagodna gorączka.

Czynniki ryzyka zapalenia oskrzeli

• Bliski kontakt z osobami chorymi – do czynników ryzyka wystąpienia zapalenia oskrzeli z pewnością można zaliczyć bezpośredni kontakt z osobami kaszlącymi i kichającymi. Odradza się również dotykania przedmiotów, z którymi wcześniej miały kontakt używały osoby zarażone.
• Kontakt z zanieczyszczeniami – wyższe ryzyko pojawienia się infekcji występuje u osób, które są narażone na kontakt z zanieczyszczonym powietrzem, dymem tytoniowym oraz chemikaliami w postaci aerozolu.
• Okres zimowy – jak się okazuje, większą ilość zachorowań na zapalenie oskrzeli odnotowuje się w miesiącach zimowych.
• Palenie papierosów.
• Choroba refluksowa przełyku.

Możliwe powikłania zapalenia oskrzeli

Zapalenie oskrzeli zaliczane jest do schorzeń, w których powikłania bardzo często się zdarzają. I co ciekawe, większość z tych powikłań to konsekwencja naszych błędów. Bardzo często lekceważymy symptomy schorzenia myśląc, że samo przejdzie albo też nie stosujemy się do zaleceń lekarza. Najczęściej jest tak, że gdy uda nam się pozbyć uciążliwych symptomów, zapominamy o zaleceniach lekarza i wracamy do codziennej aktywności. Jest to wielki błąd, który prowadzi do wystąpienia powikłań.

Powikłania przy zapaleniu oskrzeli mogą być bardzo różne, wszystko tak naprawdę jest zależne od typu zapalenia oskrzeli. W największym stopniu na powikłania narażone są małe dzieci oraz osoby starsze, czyli osoby o znacznie słabszej odporności. Również na powikłania narażone są osoby, które borykają się z przewlekłymi chorobami układu oddechowego oraz krążenia, gdyż u nich również odporność organizmu jest znacznie słabsza niż u innych chorych.

Przy ostrym zapaleniu oskrzeli najczęściej pojawiającym się powikłaniem jest zapalenie płuc i bardzo często konieczna jest hospitalizacja, ponieważ na domowe leczenie jest już za późni. Jednak najpoważniejsze skutki ma wystąpienie powikłań u osób borykających się ze schorzeniami układu oddechowego. Alergicy i astmatycy powinni szczególnie uważać, by nie wystąpiły dodatkowe choroby układu oddechowego.

Niestety przy powikłaniach po przewlekłym zapaleniu oskrzeli sprawa prezentuje się jeszcze gorzej. Organizm będący pod długotrwałym wpływem choroby wyniszcza się. Przewlekłe stany zapalne mogą powodować gościec, który często skutkuje przerostem prawej komory sercowej. Innymi groźnymi powikłaniami po przewlekłym zapaleniu oskrzeli mogą być: rozedma płuc, obstrukcyjna niewydolność płuc lub nadreaktywność oskrzeli.

Zdiagnozowanie zapalenia oskrzeli

Na przestrzeni kilku początkowych dni schorzenia ciężko jest odróżnić symptomy zapalenia oskrzeli od tych, które towarzyszą przeziębieniu. Aby lekarz mógł potwierdzić swoje przypuszczenia, z pewnością wykona badanie fizykalne z użyciem stetoskopu, który pozwoli mu zauważyć przypuszczalne szumy lub nieprawidłowości w okolicy oskrzeli. W niejasnych sytuacjach lekarz może zalecić RTG klatki piersiowej, by wykluczyć inne symptomy, na przykład zapalenie płuc. Może także pobrać próbkę plwocin, która następnie zostanie poddana analizie w laboratorium pod kątem innych schorzeń oraz w stosunku alergii. Może okazać się także, że potrzebne jest wykonanie spirometrii – testu weryfikującego objętość płuc, by wyeliminować astmę oraz rozedmę.

Leczenie zapalenia oskrzeli

Zapalenie oskrzeli to z reguły konsekwencja infekcji wirusowej. Jednak jeśli lekarz stwierdzi, że mamy do czynienia z zakażeniem bakteryjnym, to na zapalenie oskrzeli może zalecić stosowanie antybiotyku. Co ważne, nie należy tłumić kaszlu, ponieważ dzięki niemu można wyzbyć się powodujących podrażnienie substancji. Aby zapewnić sobie spokojny sen w nocy, można zażyć leki przeciwkaszlowe przed położeniem się spać. Przewlekłą formę zapalenia oskrzeli leczy się rehabilitacją oddechową. Jest to program, który uczy łatwego oddychania i zwiększania swojej wydolność.

Jak zapobiegać zapaleniu oskrzeli?

Aby zminimalizować ryzyko wystąpienia zapalenia oskrzeli warto rzucić palenie, dbać o higienę oraz często myć ręce.