Co to jest anoreksja?

Anoreksja, występująca również pod terminem jadłowstrętu psychicznego, jest zaburzeniem odżywiania, jak i zaburzeniem psychologicznym. Do jego charakterystycznych symptomów zaliczyć można zbytnią troskę o to, by zachować bardzo niską masę ciała, przesadny lęk przed przytyciem i błędne odbieranie swojego odzwierciedlenia w lustrze.

Źródło anoreksji nie mieści się tylko w lęku o zachowanie odpowiedniej masy ciała, lecz to także chorobliwe rozwiązanie na dawanie sobie rady z trudnościami emocjonalnymi. Można zauważyć, że chorzy bardzo często identyfikują smukłą sylwetkę z poczuciem własnej wielkości. Wykorzystywanie rygorystycznej diety oraz bezustanne minimalizowanie masy ciała wraz z upływem czasu przeradza się dla chorego wyznacznikiem opanowania i pełnej opieki nad sobą. Zminimalizowanie jedzenie bardzo często występuje w towarzystwie innych zachowań, które wywierają negatywny wpływ dla zdrowia, a wszystko po to, by spotęgować efekty i tracić coraz więcej kilogramów. Do takich zachowań z pewnością można zaliczyć przesadzanie z przyjmowaniem preparatów wspomagających odchudzanie lub powodujących spadek apetytu, stosowanie leków na przeczyszczenie oraz przesadna aktywność fizyczna, która może doprowadzić nawet do wycieńczenia organizmu. Spotkać się można z tym, że u chorego pojawiają się symptomy anoreksji bulimicznej. Do jej symptomów można zaliczyć naprzemienne głodzenie się lub wielkie obżarstwo, które zwykle kończy się stosowaniem znacznie większej ilości środków na przeczyszczenie lub wywoływaniem wymiotów.

W konsekwencji anoreksja może doprowadzić do bardzo poważnych powikłań. Mogą wystąpić nieprawidłowości w pracy narządów wewnętrznych oraz gospodarki hormonalnej. Również często pojawiają się schorzenia natury psychicznej. Anoreksja jest trudnym przeciwnikiem, ale przy odpowiednio dobranej terapii istnieje szansa na wykształcenie normalnych nawyków żywieniowych i odwróceniu dolegliwości, które spowodowała.

Objawy anoreksji:

Do fizycznych symptomów anoreksji zalicza się:

• Bardzo duży spadek masy ciała
• Nieprawidłowości w morfologii krwi
• Bezsenność
• Ciągłe zmęczenie
• Zawroty głowy lub omdlenia
• Palce o niebieskawym zabarwieniu
• Przerzedzenie włosów
• Nietolerancja na zimno
• Obniżone ciśnienie krwi
• Zaburzenia rytmu serca

Emocjonalne symptomy anoreksji:

• Odmawianie jedzenia
• Chorobliwe zainteresowanie jedzeniem
• Strach przed przytyciem
• Popadanie w skrajne emocje lub ich zastój
• Wycofanie ze społeczeństwa
• Spadek nastroju
• Pojawiające się myśli samobójcze

Czynnika ryzyka anoreksji

Anoreksja jest przede wszystkim schorzeniem kobiet, a w szczególności nastolatek. Chociaż zauważa się, że anoreksja pojawia się także u mężczyzn. Tego typu zaburzenia występują najczęściej w okresie dorastania, w grupie ryzyka znajdują się nastolatki, które szukają akceptacji zaczynają zbytni przejmować się swoim wyglądem, a stąd tuż cienka linia do wpadnięcia w objęcia anoreksji. Oczywiście, zdarza się także, że objawy można zauważyć u osób dorosłych, jak również u dzieci.

Patrząc na dane statystyczne można jasno określić, że większość osób zmagających się z anoreksją należy do białej rasy i są to kobiety, które zaliczyć można do średniej oraz wyższej klasy ekonomicznej.

Możliwe powikłania anoreksji

• Schorzenia serca i układu krążenia, a wśród nich arytmia, niedociśnienie i bradykardia.
• Dolegliwości układu pokarmowego – mogą występować silne bóle brzucha, zaparcia, uszkodzenia wątroby oraz spadek metabolizmu.
• Zaburzenia hormonalne – wskutek anoreksji może wystąpić zanik miesiączki.
• Zachwianie pracy nerek.
• Zbyt mała ilość potasu – w ciężkich przypadkach jego niedobór może być śmiertelny.
• Utrata gęstości kości.
• Nieprawidłowości w gospodarce elektrolitowej.
• Niedokrwistość.
• Uszkodzenie szkliwa, a czasami nawet utrata zębów.
• Spadek odporności.
• Łuszczenie się skóry.

Zdiagnozowanie anoreksji

Jeśli anoreksja jest w początkowej fazie, to lekarz może mieć problemy z jej rozpoznaniem. Wszystko dlatego, że chorzy starają się za wszelką cenę ukryć przed światem swoje dolegliwości. Rzadko więc mamy do czynienia z sytuacją, gdy anorektyk, zgłasza się dobrowolnie po pomoc do specjalisty. Najczęściej interweniować musi ktoś bliski, zaniepokojony dziwnym zachowaniem pacjenta.

Po czym więc poznać anoreksję? Przede wszystkim po znacznym ograniczeniu ilości spożywanego jedzenia, które skutkuje spadkiem masy ciała. Do innych charakterystycznych symptomów zalicza się strach o przytycie oraz bardzo niska samoocena, która nie znajduje potwierdzenia w wyglądzie.

Leczenie anoreksji

Terapia anoreksji jest bardzo złożona i wymaga zaangażowania wielu specjalistów – jedni będą musieli zająć się uszkodzeniami fizycznymi, inni psychicznymi. W skrajnych przypadkach, gdy anoreksja zagraża życiu, lekarz może zadecydować o terapii w specjalistycznym ośrodku. Celem terapii jest by chory znów zaczął znów prawidłowo i zdrowo się odżywiać, by wrócił do normalnej wagi i zaczął postrzegać się w sposób właściwy.

Zapobieganie anoreksji

Nie ma sposobu, który zagwarantuje ochronę przed anoreksją. Lekarz może pomóc zdiagnozować wczesne symptomy schorzenia i zatrzymać przypadłość.

W jaki sposób ją zdiagnozować? Przedstawiamy najważniejsze informacje, które mogą Ci się przypadać.

Coraz częściej wśród chorób wieku dziecięcego wymienia się astmę oskrzelową. Co istotne, jest to choroba, która może przybierać różną formę, więc podczas jej diagnozy trzeba wziąć pod uwagę wiek chorego oraz wiele różnych aspektów. Od tego także uzależniona jest odpowiednia terapia. Jakie jest źródło tej choroby i w jaki sposób zdiagnozować astmę wczesnodziecięcą? Przedstawiamy najważniejsze informacje.

Co to jest astma?

Astma – niezależnie od wieku chorego – określana jest jako przewlekłe, zapalne i heterogenne schorzenie oskrzeli, podczas którego następuje obturacja, czyli zakłócenia umiejętności oddechowych. Mogą one przybierać różną formę – świstów wydechowych, kaszlu, duszności, a nawet kłopoty z oddychaniem. Symptomy te mijają po przyjęciu leków, ale czasami też samoistnie. Jak podaje Światowa Organizacja Zdrowia, obecnie na astmę choruje około 300 mln osób z całego świata, a do roku 2025 ta liczba może jeszcze podnieść się o dodatkowe 100 mln. Najważniejsze, to by choroba została na czas rozpoznana oraz by jej leczenie było na bieżąco monitorowane, bo przez nieuwagę może przeistoczyć się w ciężką postać, co często jest powiązane z dłuższą hospitalizacją.

Wczesnodziecięca astma

Astma zalicza się do chorób heterogennych, co oznacza, że jej rozwój może przyjąć zróżnicowaną formę. Ta zależność jest powiązana także z wiekiem. Przede wszystkim astma wczesnodziecięca dosięga dzieci, które nie ukończyły jeszcze piątego roku życia. Obecnie astma jest jedną z najczęściej diagnozowanych chorób przewlekłych u maluchów. Jak pokazują badania, częstotliwość zdiagnozowania tej choroby oscyluje od 2 do 20%. Co więcej, jej przebieg może mieć odrębną zmienność i podporządkowany jest między innymi od aspektów genetycznych i aspektów środowiskowych.

Astma u małych dzieci charakteryzuje się cyklicznymi epizodami nieprawidłowej pracy układu oddechowego, jak również tymczasową obturacją, która podnosi się w konsekwencji wpływu czynników zewnętrznych, w tym na przykład wysiłku, wystawienia na alergeny, a także infekcje wirusowe.

Jaka jest różnica między astmą wieku dorosłego a astmą wieku dziecięcego? Charakterystyczne różnice spowodowane są odrębną budową anatomiczną układu oddechowego u dorosłych i dzieci. Również odporności układu immunologicznego znacznie od siebie odbiega. W przypadku dzieci przekrój oskrzeli jest o wiele mniejszy, co skutecznie może sprawiać kłopoty w swobodnym przepływie powietrza. Istotne jest również to, że u małych dzieci o wiele częściej pojawia się astma, za którą odpowiedzialność ponoszą różnego typu alergie.

Symptomy astmy wczesnodziecięcej

Pierwszymi symptomami, które mogą świadczyć o astmie należy zaliczyć świszczący oddech. Jego zdiagnozowanie jest bardzo proste i lekarz w przy użyciu stetoskopu może je wykryć. Przy natężeniu się symptomów, świsty słychać będzie nawet bez użycia sprzętu. Symptomy osłuchowe występują systematycznie, a przekształceniom w oskrzelach może współtowarzyszyć rozszerzenie fazy wydechowej. Przy natężających się trudnościach, świsty występują także podczas wydechu. Między kolejnymi epizodami zwykle nie występują żadne inne symptomy świadczące o obecności astmy. Symptomy astmy u dzieci mogą przybierać na sile także w czasie hiperwentylacji, płaczu, śmiechu, jak również w trakcie i bezpośrednio po wysiłku. Mogą pojawiać się w nocy, jak również w sytuacji, gdy dziecko narażone jest na bezpośredni kontakt z dymem tytoniowym. Podobnie będzie w przypadkach, gdy dziecko znajdzie się w miejscu, gdzie powietrze jest zanieczyszczone. Świszczący oddech wcale nie musi występować jako pojedynczy objaw, często współtowarzyszy mu kaszel o zmiennym charakterze i intensywności. Jest to jeden spośród najczęściej zgłaszanych objawów, które podają rodzice malucha przy wizycie w gabinecie lekarskim. Do innych symptomów astmy u dzieci zaliczyć można utrudnienia w sferze aktywności fizycznej w porównaniu do dzieci z tej samej grupy wiekowej. Jak to można rozpoznać? Na przykład dziecko nie biega ani nie bawi się z taką samą energią jak jego rówieśnicy, a jeśli już decyduje się jakąś aktywność, to o wiele szybciej się męczy.

Leczenie astmy wczesnodziecięcej

Każdy z nas chciałby wyleczyć dokuczające schorzenia w całości, lecz nie zawsze jest to możliwe. Jak się okazuje, astmy właśnie zalicza się do schorzeń, których nie da się do końca wyleczyć. Nie wolno jednak załamywać rąk, gdyż prawidłowo dostosowana terapia daje szansę osiągnąć taki stan, w którym symptomy schorzenia ustępują. Jak pokazują dane specjalistów, terapia u znacznej liczby pacjentów kończy się sukcesem. W leczeniu astmy u dzieci celem jest zachowanie kontroli i monitoring symptomów. W kwestii dzieci borykających się z astmę istotne jest dopasowanie sposobu leczenia do wieku dziecka. Nie wolno też zapominać o systematycznych kontrolach u lekarza i pomocy w dozowaniu leków. Dziecko pod żadnym pozorem nie może samo przyjmować leków, to rodzice powinni pilnować godzin i dawek.

Po czym go poznać i jak przebiega leczenie?

Co to jest astygmatyzm?

Astygmatyzm to bardzo często występująca wada wzroku, którą przeważnie prosto się leczy. Do astygmatyzmu oka dochodzi, gdy rogówka lub soczewka nie są proporcjonalne w stosunku do jego osi. Zdrowe oko wyglądem przypomina kulę i kiedy wdziera się do niego światło załamuje się miarowo, dając dokładny obraz obiektu. Natomiast oko osoby cierpiącej na astygmatyzm swoim kształtem zbliżone jest do piłkę futbolowej i kiedy do niego wdziera się światło, rozprasza się w różne strony, dając ostry obraz w postaci część obiektu. Przedmioty w oddali widziane są z reguły jako rozmyte. Astygmatyzm można korygować i zazwyczaj okulista zaleca noszenie noszenie okularów lub soczewek kontaktowych.

Symptomy astygmatyzmu

Oko objęte astygmatyzmem nie jest zdolne do skupienia światła w postaci wyraźnego obrazu na siatkówce, przez co krawędzie obrazu są rozmazane. Przypadłość ta sprawia, że kłopotliwe jest wyłapanie detali – nie tylko z daleka, ale również z bliska. Nawet czytanie staje się trudne, czasami wręcz nierealne. Jeśli wada nie zostanie skorygowana może doprowadzać do zmęczenia oczu i nieustannego ich mrużenia. Mogą także pojawiać się silne bóle głowy oraz zaburzenia widzenia. U dzieci astygmatyzm może powodować problemy z czytaniem i koncentracją, a jeśli nie podejmie się leczenia, to wada wzroku mogę stać się głębsza. Zdarzają się sytuacje, kiedy astygmatyzm pojawia się w towarzystwie innych schorzeń. O astygmatyzmie krótkowzrocznym mówi się, gdy rogówka oka jest za bardzo wygięta lub gdy oko zmienia kształt na podłużny. Astygmatyzm dalekowzroczny (potocznie zwany nadwzrocznością) jest wadą, do której dochodzi gdy gałka oczna jest za krótka.

Czynniki ryzyka astygmatyzmu

Do grupy wysokiego ryzyka zaliczają się osoby, u których w historii rodzinnej (głównie chodzi o członków bliskiej rodziny – rodziców, rodzeństwo, dziadkowie) również występował astygmatyzm stożka rogówki. Również możliwość pojawienia się tej przypadłości wzrasta wskutek stosowania narzędzi elektrycznych bez używania specjalistycznych okularów, które zapewniają ochronę oczom.

Podłożem astygmatyzmu może być także wada wrodzona. Jak do tej pory, nie stwierdzono, że zbyt bliskie siedzenie przy ekranie lub czytanie przy słabym świetle prowadziło do pogorszenia symptomów schorzenia.

Rozpoznanie astygmatyzmu

Aby upewnić się, czy podejrzenia są słuszne, konieczna jest wizyta u okulisty. On przy pomocy diagnostycznych badań, albo potwierdzi astygmatyzm, albo ustali, co powoduje pojawiające się dolegliwości. Okulista jest w stanie zdiagnozować astygmatyzm za pomocą pomiaru krzywizny rogówki, którego dokonuje na jej przedniej części. Może to zrobić z wykorzystanie keratometrii oraz topografii rogówki.

Co ciekawe, nawet w warunkach domowych można przeprowadzić test na astygmatyzm. Do jego wykonania potrzeba tak zwanego lustra astygmatycznego – specjalnego rysunku, na którym znajduje się wiele linii porozrzucanym pod różnym kątem. W celu jego wykonania należy spojrzeć na grafikę z różnych odległości. Osoba zdrowa, będzie widziała wszystkie linie wyraźnie, będą one równe i w jednej barwie. Jeśli obraz widziany jest inaczej, tzn. linie są nierówne, mają różne barwy itp., to możemy mieć astygmatyzm.

Leczenie astygmatyzmu

U osób z astygmatyzmem symptomy są bardzo łagodne, więc nie istnieje konieczność podejmowania leczenia. Jednak, gdy wystąpi niewyraźne widzenie, to warto zgłosić się okulisty. Może to świadczyć, że potrzeba skorygować wzrok i wtedy okulista zaleci odpowiednie rozwiązanie. Do korekcji astygmatyzmu wykorzystuje się dwie metody – zachowawczą i operacyjną. W metodzie zachowawczej lekarz może zalecić korygowanie astygmatyzmu okularami ze szkłami cylindrycznymi lub miękkimi soczewkami torycznymi, ale tylko wtedy gdy powierzchnia rogówki jest w znacznym stopniu zniekształcona (na przykład przez choroby lub blizny). Jeśli astygmatyzm jest duży, wtedy okulista zaleca soczewki twarde.

Korekcja astygmatyzmu soczewkami kontaktowymi jest bardzo łatwa i coraz więcej osób się na nią decyduje. W tym celu należy udać się do specjalisty, który dostosuje adekwatną moc i typ soczewek kontaktowych, tak by zapewnić choremu komfort i dobrą jakość widzenia. Co ważne, aby niwelować astygmatyzm, soczewki kontaktowe nie mogą poruszać się podczas użytkowania.

Wysoko rozwinięta medycyna dała nam też dostęp do innowacyjnych metod chirurgicznych. Zaliczyć do nich można między innymi laserowe zabiegi na astygmatyzm. Jeśli pacjent nie chce nosić okularów lub szkieł kontaktowych, to zawsze może poddać się takiemu zabiegowi. Jego celem jest, by skorygować kształt rogówki oka i wymodelowaniu jej.

Zapobieganie astygmatyzmowi

Z reguły astygmatyzm to wada wrodzona, więc nie jesteśmy w stanie się przed tym ochronić. Jednak możemy i powinniśmy starać się zapobiegać jej następstw w postaci łzawienia, mrużenia powiek oraz osłabionego widzenia. Jak to zrobić? Nosząc odpowiednie okulary, soczewki kontaktowe lub decydując się na leczenie operacyjne.

Tylko w nielicznych przypadkach dochodzi do jego wystąpienia w konsekwencji mechanicznego uszkodzenia rogówki. Dlatego też warto w odpowiedni sposób zabezpieczać oczy, zwłaszcza podczas wykonywania czynności mogących doprowadzić do ich obrażeń.